پرسشنامه طرحواره ۹۰ سوالی

اغلب کسی را نداشته ام که از من حمایت کند، حرف هایش را به من بزند و عمیقاً نگران اتفاقاتی باشد که برای من می افتد

من به افراد نزدیک خیلی وابسته ام، چون میترسم که مبادا مرا ترک کنند

احساس میکنم مردم از من سودجویی می کنند.

وصله ناجور جمع هستم.

مردان یا زنانی که دوستشان دارم، وقتی عیب های مرا ببینند، نمیتوانند دوستم داشته باشند

تقریباً هیچ کاری را نمیتوانم به خوبی دیگران انجام دهم

احساس میکنم نمیتوانم به تنهایی از پس کارهای زندگی روزمرهام بربیایم

نمیتوانم از شر این احساس رها شوم که مبادا اتفاق بدی بیفتد

قادر نیستم از والدینم جدا شوم، کاری که همسن و سالهایم انجام میدهند.

اعتقاد دارم که اگر بخواهم هر کاری انجام بدهم، برای خودم دردسر درست میکنم.

در نهایت، کار مراقبت از نزدیکانم روی دوش من است

باید در هر کاری که انجام میدهم بهترین باشم، نمیتوانم بپذیرم که نفر دوم باشم.

وقتی از کسی چیزی میخواهم، خیلی برای من سخت است که ” نه” بشنوم.

حوصله انجام کارهای متداول زندگی یا کارهای ملال آور را ندارم.

ثروت و معاشرت با افراد سرشناس باعث احساس ارزشمندی من میشود.

حتی زمانی که کارها خوب پیش میرود، احساس میکنم که این حس خوب موقتی است

اگر اشتباه کنم باید تنبیه شوم

به طور کلی کسی نبوده که به من عاطفه، محبت و صداقت نشان بدهد

آنقدر به مردم نیازمندم که نگران از دست دادن آنها هستم

احساس میکنم در حضور دیگران باید از خودم محافظت کنم، چون در غیر این صورت عمدا به من آسیب میزنند

اساساً خیلی با دیگران فرق دارم

اگر کسی واقعا مرا بشناسد، مایل نیست با من رابطه ای صمیمی برقرار کند.

هر زمان پیشرفتی در کارم به وجود میآید، احساس بیکفایتی میکنم.

فکر میکنم در انجام کارهای روزمره، آدم وابستهای هستم.

احساس میکنم هر لحظه ممکن است یک فاجعه طبیعی، جنایی، حقوقی یا پزشکی برای من اتفاق بیفتد.

من و والدینم تمایل داریم خود را بیش از حد در زندگی و مسایل دیگران درگیر کنیم.

احساس میکنم چاره ای ندارم جز اینکه به خواسته های دیگران تن بدهم، چون در غیر این صورت یا مرا ترک
میکنند یا درصدد تلافی برمی آیند.

آدم خوبی هستم چون بیش از آنکه به فکر خود باشم به فکر دیگرانم.

از اینکه احساساتم را به دیگران ابراز کنم خیلی شرمسار میشوم.

سعی میکنم نهایت تالش خودم را بکنم، خوب بودن نسبی کار، هیچگاه مرا راضی نمیکند.

آدم خاصی هستم و نمیتوانم محدودیتهایی را که بر سر راه دیگران وجود دارد بپذیرم.

اگر به یکی از اهدافم نرسم زود مایوس میشوم و دست از تالش برمیدارم.

دستیابی به موفقیت برای من بینهایت ارزشمند است به شرط اینکه دیگران این موفقیتها را ببینند.

اگر اتفاقات خوبی در زندگیام بیفتد، نگرانم که مبادا بدشانسی از راه برسد.

اگر سنگ تمام نگذارم بدون شک شکست میخورم.

در بیشتر اوقات زندگی این احساس به من دست نداد که برای فرد دیگری، شخص ویژه و ممتاز به شمار میروم.

نگرانم افرادی که دوستشان دارم، فرد دیگری را پیدا کنند و او را به من ترجیح بدهند و مرا ترک کنند.

دیگران دیر یا زود به من خیانت میکنند.

نمیتوانم به کسی تعلق خاطر داشته باشم، انسان گوشه گیری هستم.

لیاقت عشق، توجه و احترام دیگران را ندارم.

بیشتر مردم در حوزه های کار (یا تحصیل) یا پیشرفت از من تواناترند.

عقل درست و حسابی ندارم.

نگرانم که مبادا دیگران به من صدمه جسمی بزنند.

اگر من و والدینم، مسایل جزیی و خصوصی خود را از یکدیگر پنهان کنیم، احساس گناه یا خیانت میکنیم.

در روابطم، به دیگران اجازه میدهم که بر من مسلط شوند.

از بس که سرگرم انجام کارهای دیگران هستم، وقت کمی برای خودم میماند.

برای من خیلی سخت است که صمیمی و بی تکلف رفتار کنم.

من باید به تمام مسئولیت هایم عمل کنم.

از اینکه مرا محدود کنند یا جلوی کارم را بگیرند، به شدت متنفرم.

خیلی برای من سخت است که به خاطر دستیابی به هدف بلندمدت، از سر خیر رضایتمندی فوری بگذرم.

اگر نتوانم توجه دیگران را جلب کنم، احساس میکنم آدم کماهمیتی هستم.

خیلی نمیتوانم در کارها دقت کنم چون تقریبا همیشه کارها غلط از آب درمی آید.

اگر اشتباه کنم باید تنبیه شوم.

در اغلب اوقات زندگی کسی را نداشته ام که واقعاً به حرف دل من گوش دهند، مرا بفهمند یا اینکه احساس ها و
نیازهای واقعی مرا درک کنند.

وقتی احساس میکنم کسی که برایم مهم است از من دوری میکند، مایوس میشوم.

نسبت به انگیزه های دیگران سوءظن شدید دارم.

احساس میکنم با مردم بیگانه ام.

احساس میکنم هیچکس مرا دوست ندارد.

اکثر افراد در کار (یا تحصیل) از من بااستعدادترند.

اگر به قضاوت های خودم در موقعیت های روزمره زندگی اعتماد کنم، تصمیم های اشتباهی میگیرم.

نگرانم که کل سرمایه ام را از دست بدهم و فقیر و بیخانمان شوم.

اغلب احساس میکنم انگار سایه سنگین والدینم دائم بر سر من است به نحوی که نمیتوانم یک زندگی جداگانه
برای خودم داشته باشم.

همیشه به دیگران اجازه میدهم که به جای من تصمیم بگیرند چون واقعاً نمیدانم چی میخواهم.

همیشه به درد دل دیگران گوش داده ام.

آنقدر خودم را کنترل میکنم که مردم فکر میکنند آدم بی احساسی هستم.

احساس میکنم برای پیشرفت و دستیابی به خواسته هایم، همواره تحت فشار هستم.

احساس میکنم نباید از قوانین و قراردادهای بهنجاری که مردم تابع آنها هستند، اطاعت کنم.

نمیتوانم خودم را مجبور کنم که کارهای بدون لذت را انجام بدهم، حتی اگر بدانم که این کارها، نتایج خوبی به
دنبال دارد.

در هر جمع یا اجتماعی به دنبال دریافت توجه و تحسین دیگران هستم.

مهم نیست که چقدر سختکوش باشم، نگرانم که تمام سرمایه مالی ام را بر باد فنا بدهم.

دلیل اشتباه من مهم نیست، زمانی که مرتکب اشتباه میشوم باید جریمه شوم.

وقتی نمیدانستم کاری را چگونه انجام بدهم، به ندرت شخصی پیدا میشود که مرا نصیحت یا راهنمایی کند.

برخی اوقات آنقدر نگران آن هستم که دیگران مرا ترک کنند که آنها را از خودم دور میکنم.

معمولابه طور جدی به انگیزه های نهایی مردم فکر میکنم.

همیشه احساس میکنم در جمع، جایی ندارم.

در بسیاری از جنبه ها چنان شخصیت پر از عیب و ایرادی دارم که نمیتوانم در کنار دیگران راحت باشم.

در کار (یا تحصیل) مثل بقیه باهوش نیستم.

نمیتوانم به توانایی های خودم برای حل مشکلات روزمره اعتماد کنم.

نگرانم به بیماری خطرناکی مبتلا شوم حتی وقتی که پزشک هیچگونه علامت خطری تشخیص نداده است.

اغلب احساس میکنم هویت جداگانه ای از والدینم یا همسرم ندارم.

خیلی برای من مشکل است که از دیگران تقاضا کنم حقوقم را رعایت و احساساتم را درک کنند.

اطرافیان معتقدند که من برای رفع نیازهای دیگران زیاد تلاش میکنم ولی برای خودم کاری نمیکنم.

از نظر دیگران، من آدم عصبی و ناراحتی هستم.

وقتی کاری را اشتباه انجام میدهم، نمیتوانم خودم را ببخشم یا دست به بهانه تراشی بزنم.

احساس میکنم کارها و خواسته های من ارزشمندتر از کارها و خواسته های دیگران است.

به ندرت توانسته ام به تصمیم ها و راه حل هایم پایبند باشم.

برای اینکه احساس کنم آدم ارزشمندی هستم نیازمند تایید، تحسین و تمجید زیاد دیگران هستم.

نگرانم که مبادا یک تصمیم اشتباه به فاجعه ای تمام عیار منجر شود.

آدم بدی هستم که لایق تنبیه است.