زندگی در آینده

معمولا کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر (generalized anxiety disorder) پایین است و این افراد بیشتر در «آینده» زندگی می‌کنند. در واقع، این افراد به سختی قادر به زندگی کردن در زمان حال هستند. حتی زمانی که سرگرم رویداد خوشایندی هستند، اغلب از آن لذت نمی‌برند، چون خیلی درگیر نگرانی در مورد وقایع گوناگون آینده می‌باشند. برای مثال، یک فرد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، ممکن است به جای لذت بردن از یک مهمانی، در مورد تمییز کردن خانه بعد از مهمانی، مدام نگران باشد و یا اگر قرار باشد که فردا صبح به نزد دندانپزشک برود، شب قبل از خواب، به جای خوابیدن، مدام مشغول وارسی پیامدهای دیر از خواب بیدار شدن باشد و تا دیروقت بیدار بماند.

توجه افراطی به آینده در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، اغلب از همان دقایق اول نخستین جلسه درمان مشخص می‌باشد. برای مثال، ممکن است مراجع بپرسد: «آیا این درمان برای من مفید است؟» یا «چقدر طول می‌کشد تا احساس بهتری پیدا کنم؟» حتی ممکن است به دلیل تمایل به بحث درباره آینده، دستیابی متخصص بالینی به اطلاعاتی در مورد حالت اخیر مراجع، مشکل باشد.

هرچند بعضی‌ها استدلال می‌کنند که زندگی در آینده، مزایایی مانند آمادگی بهتر برای موقعیت‌های ناخوشایند احتمالی در آینده داشته باشد، ولی واضح است که توجه افراطی به آینده، مانع لذت بردن فرد از لحظات حال می‌شود. در واقع، تعداد زیادی از مراجعین مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر گزارش می‌کنند که به علت اشتغال ذهنی افراطی درباره اتفاقات ناگوار احتمالی، از زمان حال لذت نمی‌برند.

نتایج پژوهش‌ها نشان می‌دهند که تمرکز افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بر روی افکاری قفل می‌شود که با جمله «چه اتفاقی می‌افتد اگر …؟» شروع می‌شود.

بنابراین واضح است هنگامی که افراد بر روی افکاری مانند «چه اتفاقی می‌افتد، اگر سر موعد در سر کارم حاضر نباشم؟»؛ «چه اتفاقی می‌افتد اگر فرزندم به بیماری لاعلاجی مبتلا شود؟» و «چه اتفاقی می‌افتد اگر همسرم تصمیم بگیرد که مرا ترک کند؟» تمرکز کنند، لذت بردن از لحظه حال برایشان سخت است.

برای مطالعه بیشتر در خصوص اختلال اضطراب فراگیر کلیک کنید.